Silicium carbide (SiC), ook gekend als carborundum, is een halfgeleider met silicium en koolstof. Het komt in de natuur voor als het uiterst zeldzame minerale moissaniet. Synthetisch SIC-poeder is sindsdien in massa geproduceerd 1893 voor gebruik als schuurmiddel.

SIC bestaat in verschillende kristallijne structuren, Polytypes genoemd. Elke polytype wordt aangeduid met een nummer dat staat voor het aantal lagen in één periode van zijn kristalrooster, en een letter die het type kristalrooster betekent. De twee meest voorkomende polytypes siliciumcarbide zijn “alfa” (α-SiC) en “bèta” (β-SiC).

1. Alfa-siliciumcarbide (α-SiC): Alpha siliciumcarbide is de meest voorkomende polytype, die wordt gekenmerkt door een zeshoekige kristalstructuur (Vergelijkbaar met een wurtzietkristalstructuur). Het wordt gevormd bij temperaturen die groter zijn dan 1700 ° C en heeft een hardheid iets minder dan die van boorcarbide, Maar het is nog steeds moeilijker dan de meeste andere materialen. Momenteel, Het siliciumcarbide geproduceerd door de Chinese industrie is verdeeld in zwart siliciumcarbide en groen siliciumcarbide, beide zijn zeshoekige kristallen en behoren tot a-siC.
2. Bèta-siliciumcarbide (β-SiC): Beta siliciumcarbide, aan de andere kant, heeft een kubieke kristalstructuur (Vergelijkbaar met een kristalstructuur van zinkblende). Het wordt gevormd bij de onderstaande temperaturen 1700 ° C en wordt vaak gebruikt in de halfgeleiderindustrie vanwege de goede thermische geleidbaarheid, lage thermische uitzetting, brede band gap, en uitstekende elektronenmobiliteit.

Het is belangrijk op te merken dat deze polytypes dezelfde chemische formule delen (SiC), Maar het verschil in kristalstructuur geeft ze iets verschillende fysische eigenschappen. Hierdoor kan het materiaal in een breed scala van toepassingen worden gebruikt, zoals in schuurmiddelen, structurele keramiek, auto-onderdelen, elektrische componenten, en zelfs in ruimtevaarttoepassingen.